BOUDEWIJN BOOTS
De stille dreiging
Nederlands
English
Na verwondering over de vraag om te komen spreken heb ik toegezegd. Daar kreeg ik al snel spijt van, want het is heel veel meer dan een praatje. De lat van Ellen en Pepijn ligt hoog. Het TEDx podium kostte veel tijd, was zenuwslopend om te betreden, maar had ik voor geen goud willen missen. Het feit dat ik er mocht staan met mijn verhaal was een eer. Het feit dat het in Veghel was, was thuiskomen.
Om met de andere sprekers op te trekken was geweldig. Een heel bijzondere groep. Veel bewondering voor elk verhaal en vooral voor de passie die daarachter zit. Maar hoe mooi, interessant en intrigerend elk verhaal ook was, niets komt ook maar in de buurt van de diep persoonlijke en hartverscheurende verhalen van Lotte en Wim. Diep respect voor hun moed en kracht.
Dat alles maakt de TEDx tot wat het is, een feestje voor iedereen, een feestje dat je niet wilt missen.
Biografie Boudewijn Boots, 1 april 1964
Geboren in Veghel. De ‘roep naar de zee’ manifesteerde zich al ruim voordat ik van het Zwijsen af kwam. Het werd Vlissingen en ik werd een derde stuurman grote handelsvaart. Al tijdens mijn eerste zeereis ontdekte ik, omgeven door ontelbaar veel zeecontainers, de eenzaamheid van het zeeman. Dit gaf de extra reden om eens bij de Koninklijke Marine te gaan kijken; wat had ik te verliezen als dienstplichtig officier van 23? Het beviel me goed, al had ik nog een paar jaar nodig om dat echt te ontdekken, dus ik verliet de marine.
Ik ondernam pogingen om verpakkingskundige te worden en om containerterminals te ontwerpen in Rotterdam. Kansloos, want ik miste de passie ervoor. Ik miste de ‘esprit de corps’ van de marine. Begin jaren ‘90 koos ik alsnog voor een loopbaan als marineofficier. De wereld veranderde na de val van de muur, zo ook de krijgsmacht en de marine. Een beroepsleger, maar wel steeds kleiner. De marine bracht me veel leuke functies en opleidingen, maar ik kwam pas echt tot mijn recht aan boord, op zee. De teamgeest, de missies, het onderweg zijn, de nautische wereld, dat past mij.
Langzaam aan werd me ook duidelijk dat we goede dingen deden met Defensie in het algemeen en met de marine in het bijzonder. Ik droeg concreet bij aan het goed doen van die dingen. Het was alle zeilen bijzetten in een tijd van rigoreuze bezuiniging en grootscheepse inkrimping, maar het werk gaf veel voldoening. Of het nu de embargo-operaties bij voormalig Joegoslavië, drugsbestrijding in het Caribisch gebied, anti-terreur in het Midden-Oosten of anti-piraterij nabij Somalië was; prachtig om te doen.
Tussen de varende banen door woonden en werkten we in Nederland, op Curacao en in Engeland. In de staven en afdelingen van Defensie leerde ik de bestuurlijke en beleidsondersteunende aspecten kennen, een nieuwe uitdaging die een aanvulling vormden op mijn operationele ervaring op zee. En belangrijker, de puzzlestukjes vielen op hun plek en gaven me beter zicht op het waarom en hoe van ons militaire optreden. Intussen werd de wereld wel steeds onzekerder.
In juni rondde ik het commando af over een van de permanente internationale vlootverbanden van de NAVO. Een jaar van huis, maar wel een prachtbaan: eskadercommandant. Een operationele verademing na drie jaar weerbarstige discussies in bestuurlijk en politiek Den Haag. Een jaar waarin we opereerden in de Middellandse, Egeïsche en Zwarte Zee, de zuidflank van het verdragsgebied van de NAVO. Ik voelde letterlijk de spanning in een regio met actuele en potentiële conflicten, migratiestromen en de angst voor oorlog en onveiligheid. Wat is hier onze rol? Waarom de NAVO? Waar gaan we naartoe?
TEDxVeghel
INFO@TEDXVEGHEL.NL
Copyright ©2019 All rights reserved